نامه ی 3

 

 

با این خیال گرم که بی تابتان کنم

آقای قطب! آمده ام آبتان کنم

شرط شرف که تابع خورشید من شوید

در صبح پرحرارتم اربابتان کنم

تصویر سرکشید  ولی قول می دهم

پشت تمام پنجره ها قابتان کنم

آغوش پرخروش مرا موج می شوید؟

یا همنشین راکد مردابتان کنم؟!

با اشتهای وحشی غیرت،شبی جسور

از دیگران گرفته و نایابتان کنم؟!

...لعنت به زنگ ساعت...! بیدار می شوم

با این خیال گرم که بی تابتان کنم

شعر:ایمان طرفه 

شرم


به امام رئوف

تمام آن چه به پای تو ریختم کم بود

و در برابر دریای لطف ،یک نم بود

عرق نشسته به پیشانی خجالت ،باز

تمام دار و ندارم  دو قطره شبنم بود

به نام حضرت غم ، محفلم چراغان شد

و ماه های دلم ،جملگی محرم بود

هزار گله ی آهو اسیر چشمانت

بدون دام ، شکار شما فراهم بود

مرا که کمترم از آهوان پابندت

ضمانتم کن اگر چه لیاقتم کم بود

به پایبوس تو شرمنده ام نیامده ام

گناهمند، سرم گرم کار و بارم بود

شعر:ایمان طرفه

کفتارها

 

به سردار زیبایی و آقایی - امام حسن مجتبی-علیه السلام

کفتارها به پیکرت عادت نداشتند

روی تنت به دلهره دندان گذاشتند

تا پاره پاره کردن تمثال آسمان

بر هر درخت٬سایه ی کرکس گماشتند

تابوت را به جسم تو با تیر دوختند

مُهرسکوت بر لب شیطان گذاشتند

از ترس این که زاده شوی در دعا و اشک

دور بقیع نرده ی ممنوع کاشتند

ترسی به هولناکی مرگ از حضور تو

فرزندخواندگان معاویه داشتند

حتی جنازه ی تو پر از اعتراض بود

کفتارها به پیکرت عادت نداشتند

شعر:ایمان طرفه

پایتخت نور

 

به حضرت عشق-محمد امین- که در شب شهادتش٬حرمش از سوگواران تهی است.

ای روشنا!بدون تو راهی نمی شوم                                         

همپای جاده های سیاهی نمی شوم                                              

من شیرخوارعشق تو بودم هزارسال                                              

قنداقه ی دلی سرراهی نمی شوم

با نورت آفتاب شدن٬ ساده شد ولی                                              

ای آسمان! اگر تو نخواهی نمی شوم

من با تمام دار و ندارم٬بدون تو                                                    

بر روی هم حدود دو شاهی نمی شوم!

در چنگ این سعادت یک روز درمیان                                         

گاهی غبار راه تو ٬گاهی نمی شوم

هر آدمی به نوحی موسی رسید ٬ گفت:                                        

جز بر رسالت تو گواهی نمی شوم

ای پایتخت نور! چه سرراستی وسبز                                             

گمراه جاده های سیاهی نمی شوم

شعر:ایمان طرفه

 

ماماعلی

 

سلام عزیزان

چندشبه که فرصت نمی شه بیام خدمتتون.خوشبختانه توفیق اجباری پرستاری از مادربزرگ٬نصیبم شده.البته من تنها نیستم ولی شب ها شیفت منه!

نگه داری از "ماماعلی" برای این سخته که اون از خودش توقع شادابی یه زن چهل ساله رو داره و اصلا به خاطرش نمی مونه که هشتاد سالشه.برای همین انتظار داره پادرد نداشته باشه٬غذایی که بچه ها وجوون ها می خورن بخوره ولذت ببره٬ روزی دست کم یکی-دو بار بره بیرون٬مسافرت هاش هر یکی -دو روز تکرار بشه٬و.... و بار همه ی این خواسته ها روی دوش ماست.

همین حالاهم بالای سرم داره بهونه می گیره و می گه:بسچ!

از خدا می خوام حالا که این توفیق رو نصیب ما کرده٬کمکمون هم بکنه که خوب از عهده ی این کار بربیایم و خود اون ازمون راضی باشه.

یه دعای خیلی بزرگ دیگه هم دارم ٬و اون این که توی جوونی بمیرم٬قبل از این که زمین گیر بشم یا باری روی دوش کسی باشم.الهی آمین.

راستی امشب شب ۲۸صفر٬شهادت حضرت رسول و امام حسن مجتبی است.این شب رو به همه تسلیت می گم و توفیق دوست داری این عزیزان رو برای همه خواستارم.       

تماس

 

 

تکراری ام چه قدر برای لباس ها!                               

 پرتم از اعتنای بلند حواس ها

از بس سقوط کرده بهای خریدنم                                  

تحقیر می کنند مرا اسکناس ها

نا مردمی است این که فراموش می شود                       

اخبار من زدسترس انعکاس ها

روحم زکج گمانی تان درد می کشد                              

چون خوشه های نارس درگیرداس ها

من ریشه در زمین و شما ریشه در هوا                          

من متن اصلی ام ، وشما اقتباس ها

دروازه ی دهان شما پر تردد است                              

بیمارم از شیوع تب بی اساس ها

دستان تان لیاقت لطف مرا نداشت                               

 "حق نمک"چه کاره ی این ناسپاس ها؟!

وقت است بی مجادله فریاد من شوی                           

ای بغض خیس خورده میان هراس ها

خود را به هم صدایی آیینه وصل کن                           

شاید خدا شنیده شود در تماس ها

  شعر: ایمان طرفه

تکلیف

 

 

دلواپسم این روح عاقل را                 

این لنگ لنگان مانده درگل را

دلشوره دارم فاش می ترسم               

در ازدحام موج، ساحل را

درهیچ آیینی نمی بینم                    

در دوزخ اندازند بی دل را

ای کاش درعمرش بخواند عقل         

یک بار توضیح المسائل را

سردرگمم٬ آیانمی خواهی                

روشن کنی تکلیف این دل را؟

یا عاقبت دستان عزرائیل                 

حل می کند یک روز مشکل را؟!

 شعر: ایمان طرفه

نقشه

 

 

دیوار، روبه روی دلم قد کشیده است

جریان پرخروش مرا، سد کشیده است      

سبقت گرفتن از غم این راه منتفی است

درجاده، بی امان خط ممتد کشیده است

نقاش چیره دست زمان،بی مضایقه

شکل مرا چه خط خطی و بد کشیده است

وقتی پراشتیاق و مصمم نشسته ام  

چشم تورا چه قدر مردد کشیده است

از بس دعای شام و سحر حاصلی نداشت

کارم به دیر و کاهن و معبد کشیده است

حالا سکوت می کنم از روی مصلحت

این نقشه را گمان کنم ایزد کشیده است!

تقصیر دستم است که طرحی سیاه را

هی پاک کرده است ومجدد کشیده است

 

 شعر:ایمان طرفه

بی نام

 

 

طوفان! مرا ز ریشه بکن ٬ ناپدید کن  

 بامن هر آن چه از در خشمت رسید ٬کن              

خصمانه درنورد تمامیت مرا 

 در نقشه ی زمان و مکان ،ناپدید کن                      

از من بگیر آن چه مرا شکل می دهد 

 سلول های نام مرا نا امید کن

قربانی تو حاضر و این تیغ و این گلو 

با ابروی هلالی ات اعلام عید کن

صد سال در محرم چشمت گریستم                     

 اما گلایه نیست ،مرا هم یزید کن!

سردار من ! امیر ستمگر! دل مرا                     

 بی پرده در رکاب برائت شهید کن

شاعر تمام شد ،غزل اما هنوز نه                      

 ای عشق ! فکر شاعرکانی جدید کن

من لحظه لحظه لحظه تو را یاد کرده ام           

 هر چند قرن ، صحبتی از این فقید کن!

                                                                             

 شعر: ایمان طرفه           

اربعین

 

آن مرد٬ آمد

     آن مرد٬ با اسب آمد

         آن مرد٬ با اسب رفت

              آن اسب ٬بی مرد آمد

ایمان طرفه

علامت سوال

 

این همه علامت سوال

     لابه لای چشم های تو

                         صدای تو

                        لابه لای حرف های بی ریای تو

                                                    چه می کند؟!

ایمان طرفه

چرا؟

 

 

چرا صدای زلالت٬در این سکوت غریب

به دشت خشک دلم یک غزل نمی کارد؟!

تنها دعای مستجاب

 

 

د‌ريا كنار تشنگی د‌ل سراب شد‌

كوهی كه پشت شانه‌ی من بود‌ آب شد‌

ياد‌ت هوا – هوای تنفس د‌ر آسمان –

زند‌انی معلق صد‌ها حُباب شد‌

روشن‌ترين ستاره‌ی عالم كه عشق بود‌

د‌رگير و د‌ار سانحه‌ی غم، شهاب شد‌

تنهايی مقد‌ّس روح رهای من

همسايه با هويّت يك فاضلاب شد‌

آيا – خد‌ا !-  نشانی مهرت عوض شد‌ه‌ست؟

انبوه نامه‌های د‌لم بی‌جواب شد‌

فرد‌ا بهشت را به كه تقد‌يم می‌كنی

وقتی حراج عاطفه و زن ثواب شد‌؟!

بس كن غزل! نفس به شمارش رسيد‌ه است

گويا د‌عای آخر من مُستجاب شد

شعر:ایمان طرفه

 

تمجید

 

 

هرشعر می گویم ،فقط یک مشت تمجید است

در صحت اشعار من بسیار تردید است

این بار می خواهم روایت واقعی باشد

در هاله ی ابهام، شاعر رو به تهدید است

دنیا کمر خم کرده در تاریکی سنگین

زن،کوه آسا، راوی آن ظهر جاوید است

حق دارد این جا غیر زیبایی نمی بیند

زن،کهکشان سالار هفتاد ودو خورشید است

شب با تمام ریشه های وحشت انگیزش

در گردباد لهجه ی او شاخه ای بید است

پیچیده در لحنش صدای غرش حیدر

عمر علی در خطبه هایش رو به تجدید است

...می خواستم امروز شعری تازه بنویسم

این بار هم دیدم فقط یک مشت تمجید است

...در آسمان،بر نیزه،یا در تشت زرین

خورشید در هرجا که باشد باز خورشید است

شعر:ایمان طرفه

شیراز

 

 

سلام عزیزان

جای شما خالی! شیراز بودم.خوش گذشت.جای شما خالی. ها! اینو یه بار گفتم!

برای شرکت در کنگره ادبی حضرت زینب سلام الله علیها دعوت شده بودم. شاید برنامه ی اصلی کنگره می شد خیلی بهتر باشه ،                   ولی  دست اندرکاران کنگره حسابی زحمت کشیده بودن.مخصوصا           خانم هایی  که برای امور مختلف مون  با اون ها سروکار داشتیم برخوردگرم و متواضعانه و مسئولانه داشتند.

بزرگ ترین حسن این سفر دیدن دوستانی بود که حدود دوازده سال بود  اون ها را ندیده بودم؛مثل مریم کرباسی،فاطمه وکیلی،پروانه نجاتی (که البته سرش حسابی شلوغ بود و نتونستم بیشتر از چند لحظه ببینمش). وهمچنین آشنایی با عزیزانی مثل سمیه حسنعلیان و.... 

راستی!زیارت حضرت احمدبن موسی از قلم نیفته؛حرم باصفای شاهچراغ  که دلم می خواست یه دل سیر اون جا بمونم، ولی هم وقت محدود بود و هم تنها نبودم و بایست رعایت حال دوستامو می کردم....دوست دارم فرصتی پیش بیاد و به همین زودی ها دوباره برم شاهچراغ و جبران کنم.